Materiały do samodzielnej analizy

Studium przypadku:

70-letnia, niewidoma pacjentka zgłosiła się z bólem prawego barku.

Z wywiadu wynika, że ​​od 6 miesięcy odczuwała ból lewego barku i drętwiało jej ramię, dlatego zgłosiła się do reumatologa. Lekarz nie stwierdził istotnych zmian w badaniach obrazowych. Była leczona farmakologicznie (niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi) i fizjoterapią, po czym objawy w dużej mierze ustąpiły. Od tamtej pory czasami odczuwa ból, szczególnie przy podnoszeniu ręki, nie przeszkadza to jednak w codziennym życiu.

Teraz pacjentka odczuwa ból w prawym ramieniu, zwłaszcza w pracy, i boi się, że będzie coraz gorzej. Zapytana odpowiada, że ​​od czasu wystąpienia pierwszych objawów rzadziej używała lewej kończyny górnej.

Dodatkowe informacje: ze względu na wadę wzroku niewiele ćwiczy, mammografia bez cech patologicznych, nie doświadczyła wypadku.

Obejrzyj poniższy film (Wideo 1.) i oceń stan pacjentki.

W przypadku testu bolesnego łuku ruch jest następujący (Wideo 2.) Podczas ruchu pacjentka zgłasza ból w obu barkach. Dla lewego barku zakres ruchu wynosi 140-150°,  a siła na 3 w skali Oksfordzkiej, Dla prawego barku, w środkowym zakresie ruchu siła oceniana jest także na 3.

Można wykonać test Jobe po stronie prawej, przy przyłożeniu oporu ból nasila się (ocena 4-5), a po badaniu maleje.

Test draśnięcia Apley pokazano na Wideo 3.

W teście retrakcji łopatki ból wydaje się mniejszy, pacjentka ocenia go na 2 (Wideo 4).

Test bocznego ślizgu łopatki został zaprezentowany na Wideo 5.

W przypadku tej pacjentki nie ma konieczności konsultacji z innym specjalistą, nie ma przeciwwskazań i można przystąpić do dalszych badań i planowania leczenia.

Położenie obręczy barkowej i łopatek zmieniło się ze względu na postawę kobiety. Z powodu problemu z lewym barkiem, pojawiają się objawy związane z nadmiernym używaniem prawego barku. Ze względu na niedostateczne wykorzystanie lewego barku, kontur mięśni w okolicy obręczy barkowej jest bardziej spłaszczony, widoczne jest ograniczenie na końcu zakresu ruchu. Pacjentka nei wykonała pełnego odwiedzenia lub wykonała je z kompensacyjnym zgięciem.

Cel terapii: W miarę możliwości korygować postawę ciała, wzmacniać mięśnie stabilizujące łopatkę, wzmacniać mięśnie ramion, zwłaszcza mięśnie naramienne i stożka rotatorów, zbadać i  ewentualnie rozciągać skrócone mięśnie. Po zakończeniu terapii w obszarze obręczy barkowej i odcinka szyjno-piersiowego kręgosłupa warto rozszerzyć leczenie na odcinek miedniczo-lędźwiowy.

Proponowane element terapii: Rozgrzewka, ćwiczenia czynne, techniki manualne tkanek miękkich, rozluźnienie mięśniowo-powięziowe, masaż  głęboki, technika stabilizacji dynamicznej z  metody PNF i stabilizacja funkcjonalna (z taśmami, hantlami, ćwiczenia w zakniętym łańcuchu, leczenie neurodynamiczne, ćwiczenia czucia i korekcji postawy ciała), kształtowanie świadomości ciała, korekta postawy.