Materiały dodatkowe

Ból kompleksu barkowego można scharakteryzować jako złożoną reakcję na współdziałanie kilku czynników, dlatego warto już na początku leczenia zająć się najistotniejszymi objawami, a następnie równolegle z ich ustępowaniem poszerzać cele leczenia. Zmniejszenie bólu jest zadaniem nadrzędnym, gdyż jałowy stan zapalny może zapoczątkować procesy zwyrodnieniowe lub przyczynić się do tworzenia się słabszej, mniej odpornej tkanki.

Najwłaściwszą reakcją na wystąpienie ostrego bólu nie powinien być odpoczynek w bezruchu, ale jak najszybsza interwencja, mająca na celu przede wszystkim odzyskanie zakresu ruchu i przywrócenie równowagi mięśni stabilizujących. Brak ruchu nie tylko inicjuje procesy zwyrodnieniowe w tkankach miękkich i stawach, ale także powoduje unieruchomienie nerwów. Interwencja fizjoterapeutyczna nie może być drastyczna. Silny ból powoduje, że, na skutek odruchowego skurczu mięśni, układ nerwowy staje się jeszcze bardziej wrażliwy. Utrwalenie wzorców ruchowych ukierunkowanych na unikanie bólu powoduje nieprawidłową efektywnością ruchu, której zmniejszenie powinno być ważnym celem w terapeutycznych planach średnio- i długoterminowych. Utrwalone nieprawidłowe wzorce ruchowe są powodem ciągłego przeciążenia struktur anatomicnzych, co powoduje dalsze podrażnienie, a co za tym idzie napięcie i zaburzenia krążenia, inicjując negatywny stan emocjonalny (błędne koło bólowe). Przewlekły ból nie pełni już roli wskaźnika ułatwiającego diagnozę. Jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas, rozwija się w złożony I trudny do leczenia zespół. Oprócz zaburzeń psychicznych i społecznych neuroplastyczność powoduje również zmiany strukturalne, znacznie utrudniając powrót do zdrowia.