Cel dotyczący doskonalenia analizy i terapii ruchu

Pomimo wysokiej częstości występowania w populacji osób z deficytami widzenia, stosunkowo niewiele jest badań dotyczących problemów posturalnych i mięśniowo-szkieletowych u osób z dysfunkcją wzroku. 

Informacje wizualne silnie wspierają informacje proprioceptywne w celu utrzymania prawidłowej postawy. Upośledzenie wzroku, a zwłaszcza ślepota, powoduje nieprawidłową interakcję sensoryczno-motoryczną. Niewystarczająca ilość informacji wzrokowych spowodowana ograniczeniem lub utratą wzroku prowadzi do zwiększonej częstości występowania problemów mięśniowo-szkieletowych. Nadmierne wykorzystywanie niefizjologicznych wzorców ruchowych oraz kompensacyjnych pozycji mięśni i stawów zazwyczaj prowadzi do nawracających lub długotrwałych objawów sztywności i bólu, zazwyczaj obręczy barkowej i szyi.

Celem tego kursu jest nauczenie diagnostyki zespołów bólowych barku, w tym ustalenie etiologii dolegliwości. Dowiesz się także, jak ocenić zaburzenia postawy górnej części ciała. 

Jednym ze sposobów klasyfikacji dolegliwości barku jest podział na te, które są związane z wypadkiem lub zdarzeniem traumatycznym i te, które nie są z nim związane. W większości przypadków bólu barku nie stwierdza się wyraźnych zmian strukturalnych, które można potwierdzić za pomocą badań obrazowych. Do pojawienia się bólu barku zwykle przyczynia się kilka czynników. Zespół bólowy negatywnie wpływa na zdolności funkcjonalne a w połowie przypadków staje się nawracający lub przewlekły. Dane dotyczące częstości występowania bólu barku są niejednoznaczne, ponieważ nie zawsze jest on wymieniany jako diagnoza w systemie opieki zdrowotnej ze względu na jego zmienne nasilenie i czas trwania. Jest to jednak bardzo powszechny problem, który stanowi znaczne obciążenie tak indywidualne jak i społeczne, często związane z innymi schorzeniami (np. cukrzycą, nadciśnieniem, dysfunkcją tarczycy, zaburzeniami psychicznymi).

Zapalenie okołostawowe (43,1%) i zespół ciasnoty podbarkowej (26,9%) należą do częstych  przyczyn bólu barku, ale różnią się częstością występowania między młodszymi i starszymi grupami wiekowymi [4]. Osoby w wieku powyżej 40 lat są narażone na zwiększone ryzyko przewlekłego uszkodzenia rotatorów (zapalenie, zerwanie), przyklejenia lub zapalenia stawu ramiennego (choroba zwyrodnieniowa stawów). Osoby w wieku powyżej 61 lat mają niższy wskaźnik wyleczeń ze względu na gorsze rokowanie. Diagnoza tych zaburzeń, które prowadzą do różnych deficytów funkcjonalny i pogorszenia jakości życia, opiera się przede wszystkim na wynikach badań klinicznych. Oszczędzający tryb życia przy początkowych objawach zespołu bólowego barku może skutkować  późniejszym zmniejszeniem zakresu ruchu. Zaburzona równowaga mięśniowa spowalnia i komplikuje rehabilitację stawu barkowego w każdej grupie wiekowej. Badania wykazały również, że istnieje korelacja między nadmiernym unikaniem ruchu w bolesnym zakresie a wskaźnikami deficytu bólowo-funkcjonalnego.

Fizjoterapeuci odgrywają ważną rolę w jak najszybszym rozpoczęciu leczenia. Pierwszym krokiem jest dokładne badanie fizykalne, które ma na celu, jeśli to możliwe, zidentyfikowanie przyczyny leżącej u podstaw objawów i podjęcie decyzji, czy można rozpocząć leczenie w granicach kompetencji zawodowych, czy też wyniki wymagają konsultacji z innym specjalistą.