Cel dotyczący doskonalenia analizy i terapii ruchu

Chód jest podstawową aktywnością lokomocyjną człowieka. Podczas chodzenia powszechne jest wykonywanie dodatkowych czynności takich jak: rozmawianie, obsługa smartfonu, podziwianie wystaw sklepowych, czy planowanie trasy. W tym czasie układ nerwowy człowieka kontroluje nie tylko chód, ale i pozostałe aktywności, co wiąże się z absorbowaniem większych jego zasobów w porównaniu z sytuacją, gdy realizowana jest samodzielna czynność chodu. Z tego powodu w warunkach dodatkowego zadania można identyfikować zaburzenia, które nie są widoczne w tradycyjnym badaniu chodu.

Metodologia chodu z dodatkowym zadaniem pozwala w warunkach klinicznych ocenić proces lokomocji, który jest realizowany w życiu codziennym. Dzięki temu możemy obserwować zmiany we wzorcach chodu wynikających ze starzenia się, schorzeń lub urazów oraz pozwala na ocenę skuteczności interwencji mających na celu poprawę lokomocji. Ocena chodu z dodatkowym zadaniem jest coraz częściej wykorzystywana w fizjoterapii i może być cenna w ocenie ryzyka upadku, możliwości powrotu do sportu po kontuzji czy skuteczności reedukacji chodu. Celem tej lekcji jest przedstawienie najlepszych praktyk w zakresie prawidłowego wykonywania testów chodu z dodatkowym zadaniem.

Praktyki te zostały zgromadzone na podstawie przeglądu i analizy literatury oraz doświadczeń własnych.