Materiały wideo dotyczące poprawy komunikacji z pacjentami w kontekście międzykulturowym.

69-letni emerytowany księgowy w wywiadzie potwierdza TIA (przemijający atak niedokrwienny) 11 lat temu. W czasie pandemii jego córka i wnuczka przeprowadziły się do innego miasta, ponieważ wnuczka rozpoczęła studia. Mężczyzna od 4 lat mieszka sama w swoim dwupoziomowym domu w Stambule. W czasie, gdy mieszkał sam zdarzały mu się upadki, w związku z czym w obawie przed ponownym incydentem ograniczył aktywność fizyczną.

CZĘŚĆ 1 – Fizjoterapeuta (PT) i córka pacjenta (D) spotykają się w gabinecie przed badaniem: (Zaczyna się od siedzenia)

PT: Witam, witam Panią D, jak się Pani miewa? Widzę, że przyszła Pani po ojca (mówi, patrząc na komputer). W czym jest problem?

D: Dzień dobry. Tak, chciałam przyjechać po tatę, martwię się, bo od 4 lat tata mieszka sam. W 2013 roku doznał przemijającego ataku niedokrwiennego, ale teraz ma się dobrze. Był w dobrej formie i nadal chodził do pracy. Chodzi też na wizyty kontrolne. W 2020 roku przeszedł na emeryturę. W tym samym roku moja córka poszła na studia i przeprowadziliśmy się.

PT: (Potrząsa głową, słucha). Mówi Pani, że nic mu nie jest, ale na co w takim razie narzeka tato?

D: Jesteśmy daleko i tata zazwyczaj nie mówi o swoich dolegliwościach, bo nie chce nas martwić, ale mamy poczucie, że jest samotny i przygnębiony. Jego kontakty i życie społeczne pogorszyło się po przejściu na emeryturę, także przez epidemię i śmierć rówieśników. Rzadko wychodzi z domu, nawet codzienne zakupy robi dla niego chłopak z sąsiedztwa (kobieta jest w złym humorze).

PT: Rozumiem (patrząc na dokumenty i komputer). Zapoznałem się z dokumentacją i tak jak Pani stwierdziła, tata nie ma żadnych konkretnych problemów medycznych. Rozumiem jednak Pani obawy. Brak aktywności fizycznej, izolacja społeczna i utrata motywacji mogą prowadzić do poważnych problemów. W profilaktyce tych problemów a także we wsparciu zdrowego procesu starzenia się ważna jest odpowiednia ocena fizjoterapeutyczna oraz podejście do ćwiczeń.

D: (Kobieta jest uśmiechnięta, zrelaksowana, czuje, że jest w dobrych rękach). Co więc możemy zrobić?

PT: Przede wszystkim spotkamy się z Pani ojcem i dokończymy diagnostykę. Później pokażę Pani ojcu kilka ćwiczeń. (PT wstaje)

D: (wstaje) Dziękuję bardzo. (podaje rękę).

PT: (Uśmiecha się) Nie ma za co.

CZĘŚĆ 2 – Wywiad z fizjoterapeutą (PT) i starszą osobą (E):

E: (wchodzi przez drzwi)

PT: (Przeprowadza analizę chodu, badanie ogólne)

E: (podaje rękę PT) Dzień dobry (nieśmiało).

PT: Dzień dobry. Panie Y, Jak się Pan miewa? Co Panu dolega?

E: Właściwie to nic mi nie jest (zamyślony), nic mi nie jest.

PT: (Mówi motywująco) Świetnie Pan wygląda, na pewno nic Panu nie dolega. Czy stosuje Pan jakieś leki lub suplementy?

E: Tak, mam leki na nadciśnienie krwi. Chorowałem też 10-11 lat temu, biorę leki rozrzedzające krew. Rano zażywam również leki osłonowe.

PT: (głową, robi notatki) Dobrze. W jaki sposób spędza Pan czas? Jakie aktywności fizyczne wykonuje Pan na co dzień?

E: (myśli) Hmm… Właściwie każdego dnia jest tak samo, budzę się, coś jem, zazwyczaj jestem w domu. (pauza) Tak to wygląda.

PT: Czy możesz oszacować swoją dzienną liczbę kroków? (Dopytuje o poziom aktywności fizycznej) Wychodzi Pan na spacer? Idzie do sklepu spożywczego i/lub piekarni lub np. do parku?

E: Nie wychodzę zbyt często. Dawno temu spadłem ze schodów w domu i trochę się boję, że upadnę też na zewnątrz.

ÖT: (robi notatki) Przede wszystkim powiedziałbym, że nie ma się czego bać. Razem damy sobie z tym radę. Jeśli pozwolisz przedstawię teraz kilka procedur fizjoterapeutycznych.

E: Nie ma sprawy.

ROZDZIAŁ 3 – Scena oceny osoby starszej (E) przez fizjoterapeutę (PT):

PT: Przede wszystkim musimy zidentyfikować źródło Pańskiego lęku przed upadkiem. Pierwszym badaniem będzie ocena zakresu ruchu. Czy mógłby Pan zdjąć buty i się położyć? (wskazuje na leżankę)

E: Oczywiście. (zdejmuje buty i kładzie się na plecach)

…..

1. Oceniany jest zakres ruchu obręczy barkowej i stawu biodrowego. Wyniki są notowane.

PT: Następnie zamierzam ocenić siłę dużych grup mięśniowych. Czy mógłby Pan usiąść na końcu leżanki?

E: (siada)

…..

• Testowane są: mięsień czworogłowy uda, mięśnie kulszowo-goleniowe, mięsień brzuchaty łydki, mięsień piszczelowy przedni. Wyniki są notowane.

PT: Na koniec muszę ocenić równowagę. Czy jest Pan w stanie stanąć ze stopami rozstawionymi na szerokość barków?

E: (staje w odpowiedniej pozycji)

…..

PT: Czy może Pan w tej pozycji zamknąć oczy?

E: (starszy martwi się tym) Czuję się niepewnie.

PT: Proszę mi zaufać, jeśli ma Pan poczucie, że zaraz może upaść, w każdej chwili może Pan otworzyć oczy. Będę cały czas blisko i w razie potrzeby Pana podtrzymam.

E: Dziękuję, mogę spróbować.

….

E: (trochę niestabilny, ale nie utrzymuje równowagę).

PT: (robi notatki).

ROZDZIAŁ 4 – Starszy Pan (E) i fizjoterapeuta (PT) rozmawiają o wynikach testów:

PT: Panie E, zakończyliśmy diagnostykę. Myślę, że głównym czynnikiem leżącym u podstaw strachu przed upadkiem i zarazem powodującym ograniczenie aktywności fizycznej jest pogorszenie równowagi. Nie ma się jednak czym martwić ponieważ pogorszenie równowagi jest czymś naturalnym w starszym wieku. Zakresy ruchów w stawach są prawidłowe. Siłę mięśniową mogę określić jako przeciętną, ale możemy ją poprawić za pomocą ćwiczeń.

E: Dziękuję bardzo, Pani PT. To co w takim razie dalej?

PT: Dzięki kilku ćwiczeniom równoważnym poprawimy równowagę i tym samym zmniejszymy strach przed upadkiem. Pokażę Panu również ćwiczenie, które nie tylko poprawią równowagę ale i zwiększą siłę ogólną. Będę się z Panem regularnie kontaktować, żeby rejestrować postępy. Jeśli Pan ma ochotę, mogę pokazać teraz ćwiczenia, o których mówiłem.

E: (twarz pacjenta się uśmiecha) Super…

ROZDZIAŁ 5 – Ćwiczenia dla osób starszych (E) i fizjoterapeuty (PT):

PT: Naszym pierwszym ćwiczeniem jest ćwiczenie wstawania i siadania. Naszym głównym celem w tym ćwiczeniu jest poprawa równowagi. Zwiększymy również ogólną siłę mięśni. Proszę usiądź na krześle, skrzyżować ręce przed klatką piersiową w ten sposób. (Pokazuje jak ułożyć ręce).

E: (wykonuje)

…

PT: Podejdźmy teraz do krzesła. Teraz maszeruj w miejscu, przyciągnij kolana do brzucha. W ten sposób… (pokazuje)

E: To jak kroki wojskowe. Mogę to zrobić z łatwością (pacjent śmieje się, a następnie wykonuje ćwiczenie)

…

PT: Wykonamy test Romberga z otwartymi oczami, mierząc czas. W przyszłości będziemy dążyć do wydłużenia tego czasu, a następnie zmniejszenia powierzchni podparcia i docelowo do wykonania tego ćwiczenia z zamkniętymi oczami. Podobnie jak w przypadku badania wykonywanego wcześniej, proszę stanąć ze stopami rozstawionymi na szerokość barków.

E: (wykonuje)

PT: To wszystko, na dzisiaj. Do następnego spotkania proszę regularnie wykonywać ćwiczenia, 3 razy dziennie, każde po 10 powtórzeń.

E: (potakuje) Dobrze. (podaje rękę) Do zobaczenia. PT: Do zobaczenia i życzę wszystkiego najlepszego.